Expeditie Groenland: Overleven in de Monotone Witte Wereld

Dag 8 van de expeditie op Groenland

Vandaag is het donderdag 21 augustus en we bevinden ons op de achtste dag van onze expeditie op Groenland. Vanmorgen zijn we een uur eerder vertrokken dan gewoonlijk, dankzij onze toenemende efficiëntie. Waar we aan het begin van de week nog tweeënhalf uur nodig hadden om te vertrekken, stonden we vandaag binnen anderhalf uur klaar om te gaan. De dag was vrij eentonig. We volgden dezelfde koers als de afgelopen dagen, namelijk 310 graden, en legden opnieuw meer dan 25 kilometer af. Het uitzicht was niet veranderd: overal om ons heen was het wit. De vooruitzichten voor morgen zijn hetzelfde, maar deze monotone omgeving biedt wel ruimte voor reflectie. We moeten nog 500 meter stijgen met onze zware pulka’s, die inmiddels iets lichter zijn geworden door het verbruik van eten en brandstof. De stijging is verspreid over 100 kilometer, wat neerkomt op een stijging van slechts 5 millimeter per meter. Dit klinkt beheersbaar en geeft ons vertrouwen dat we het zullen halen. Vandaag merkten we dat het terrein vlakker werd, want we konden de stijgvellen van onze ski’s verwijderen. Deze vellen, die als een soort tapijt onder de ski’s zitten, zorgen ervoor dat je maar één kant op kunt glijden. Zonder deze vellen konden we soepeler bewegen en bereikten we een afstand van 27,1 kilometer, een nieuw record voor ons team.

Een kwart van de expeditie voltooid

Met deze afstand hebben we nu in totaal 155 kilometer afgelegd, wat betekent dat we een kwart van de expeditie hebben voltooid. Qua voedsel zitten we iets boven een kwart, dus dat moeten we goed in de gaten houden. Gelukkig zijn we nu uit de gevarenzone aan de oostkant van Groenland. De eerste 30 kilometer bevonden we ons in het gebied waar ijsberen voorkomen. Daarna volgde een zone van ongeveer 120 kilometer met gevaar voor Piteraq, krachtige polaire winden die snelheden tot wel 300 kilometer per uur kunnen bereiken. Tegen ijsberen hebben we flares en in uiterste nood kogels, maar tegen een Piteraq is niets bestand.

Het ontstaan van Piteraq

Piteraq ontstaan door koude lucht die langs de ijskap naar beneden rolt. Vergelijk het met knikkers die langzaam naar de rand van een springkussen rollen: hoe dichter bij de rand, hoe sneller ze gaan. De wind volgt hetzelfde principe en bereikt aan de randen van de ijskap zijn hoogste snelheid. Gelukkig is het momenteel warm door de zon en komen plitterraks vooral voor in de winter wanneer het extreem koud is. We plannen onze expeditie daarom rond eind augustus of begin september om zowel smeltwater als Piteraq te vermijden. Al met al hebben we vandaag veel geleerd over deze fascinerende natuurverschijnselen tijdens wat anders een saaie dag zou zijn geweest. Nu gaan wij eten en bereiden ons voor op een nieuwe dag morgen.